Vol verwachting ga ik ervoor zitten met een hapje en een drankje op de bank thuis, volop ingelogd op de live-uitzending van Esther Apituley’s Zoom-concert uit Amsterdam. Zo’n zeventig Zoom-verbindingen aansluiten is kennelijk makkelijker gezegd dan gedaan, dus het is even wachten. Maar dan, eindelijk – Esther in beeld, breed lachend stelt ze zich voor, met altviool in de hand. Ze vertelt over haar eigen worstelingen met de corona-quarantaine. Stond ze in dit Beethovenjaar te trappelen met haar gloednieuwe voorstelling Beethoven Lost in Silence, moest ze daags na de première alle voorstellingen schrappen. Maar nu mag ze eindelijk weer voor ons spelen. Solo, want medemusici voor de camera krijgen zit er niet in vandaag.

Het concert begint met een stukje Telemann. Het is fijn om Esther te horen en zien spelen. Na een betoog over onze globale natuur-, klimaat- en nu ook gezondheidscrisis reikt ze het troostende Erbarme dich van Bach aan, aangrijpend gespeeld. De begeleiding denk je er wel bij. Hierop volgt weer Bach, de Gigue uit de 2e vioolpartita, een kwint omlaag getrokken om beter te passen in het register van de altviool. Het is een leuk dansje, en zo zijn we niet alleen getroost, maar ronduit opgevrolijkt!

Nu haalt ze toch nog een pianist erbij, maar dan uit en vooraf gemaakte opname, voor de bekende Vocalise van Rachmaninov. Daar lijkt ook een cello bij te zitten, of is zij dat zelf, die de melodie op de lage snaren speelt? Dat laatste lijkt aannemelijk, want haar connectie met de frasering en timing van de basstem is bijna perfect. Dit loopt over in de Berceuse van Fauré, een lieflijk deuntje in barcarolle-sfeer. De webcam draait even naar de bootjes op het water buiten, en het verlangen naar een geheel zorgeloze zomerse dag borrelt in mij op.

Tot besluit wordt een stuk van Michiel Mensingh in première gebracht: De introductie heeft veel weg van een tango-opmaat, maar de daarop volgende ritmes zijn een stuk grilliger. Erg boeiend en met veel speelplezier uitgevoerd.

Ondanks alle zichtbaar in beeld gebrachte inspanningen met de techniek ter plaatse, viel het eindresultaat in mijn woonkamer qua geluidskwaliteit helaas tegen: er was met grote regelmaat uitval en/of vervorming van de mooie altvioolklanken. Waarschijnlijk lag dit aan Zoom, met (in tegenstelling tot een YouTube of facebook livestream) tweerichtingsverkeer tussen alle (in dit geval ca. 70) deelnemers.

“Elk nadeel hep z’n voordeel” – dankzij deze opzet kon Esther wel een applausje in ontvangst nemen via de vele aangesloten webcams thuis, we konden elkaar zien en dankbaar zwaaien. En zo is er ondanks de afstand wel sprake van enige “live” interactie met het publiek. Ik gun haar die beloning zeker van harte. Zolang we niet naar de concertzaal kunnen ben ik wel blij met zo’n alternatief.

Kristofer G. Skaug