Vorig week bereikte ons het droevige nieuws dat Andrew Sparrow, voormalig aanvoerder van de altviolen bij het Residentie Orkest, is overleden. Altvioliste Tanja Trede deelt hier haar herinneringen aan deze geliefde oud-collega.

Andrew Sparrow, 1949 – 2017

“Andrew Sparrow was a true gentleman, as they don’t make them anymore nowadays“.

Met deze uitspraak van een collega ben ik het helemaal eens. Andrew was een gentleman in de ware betekenis van het woord, a gentle man.

Geboren 1949 in Rochford (Engeland), studeerde hij o.a. bij Max Rostal in Keulen en was achtereenvolgens lid van het Zürcher Kammerorchester en van het Nederlands Kamerorkest voor hij 1977 werd aangenomen bij Het Residentie Orkest, waar hij later aanvoerder werd en tot zijn pensioen in 2014 speelde.

Zijn prachtige spel, gecombineerd met een zeer brede kennis over muziek, een weldadige innerlijke rust, een flinke dosis Engelse humor en een mooie natuurlijke autoriteit die je niet kunt aanleren, maakten hem tot een alom gerespecteerde en geliefde collega.

Nog steeds zijn collega’s laaiend enthousiast over zijn vertolking van het Bartok-concert (met latere Artistiek directeur Roland Kieft als dirigent!). Zijn spel was heel bijzonder. Nooit ging het om hemzelf of het puur etaleren van virtuositeit, de muziek stond altijd centraal, en het raakte me altijd. Zijn toon was heel speciaal en persoonlijk en hij had een vanzelfsprekende muzikaliteit die je ook niet kunt aanleren.

Andrew was een fervente kamermusicus. Hij speelde o.a. in het vermaarde Residentie Strijkkwartet, en een tijdje speelden wij samen in het Hofstads Altvioolkwartet. Samenspelen, ook aan de lessenaar in het orkest was een feest. Naast zijn prachtige, inspirerende spel straalde hij een innerlijke rust uit waarvan ik zelf rustig werd en mij helemaal op mijn gemak voelde.

Andrew was een echte boeddhist, zoals zijn vrouw Vanessa ooit treffend zei. Ook daar ben ik het mee eens. Hij was een wijze man. De wereld zou er een stuk mooier uitzien als er meer mensen zoals Andrew waren.