door Kristofer G. Skaug

English version below! Follow this link.

Na een lange dag altvioolconcours laten we ons verwennen met een bijzonder concert in de Sweelinckzaal.

Het Altvioolconcert van Oene van Geel staat op het programma, uitgevoerd door een conservatoriumensemble met de componist zelf op cajon en Annemarie Hensens als soliste. Een levendige compositie, die begint met een cello “drone” en een soort glissando-slalom op de altviool. Dat wordt gaandeweg aangevuld met slagwerk en houtblazers. Op een gegeven moment ontstaat een leuke duo-improvisatie tussen de soliste en de klarinet. Via diverse rytmische en gesyncopeerde secties en weidse klanklandschappen komt het stuk tot een mooi einde.

Groot en terecht gejuich voor deze leuke compositie (en zijn componist!), maar vooral ook voor de geweldige soliste, met een plastische speelstijl en heel veel klanken in haar register. Bovendien heb ik nog nooit iemand zo leuk zien blozen bij een applaus. Tot in de puntjes altviolistisch.

Na de pauze zijn de docenten van het Conservatorium aan de beurt. Richard Wolfe en Marjolein Dispa beginnen met een bewerking van een aantal Bach-inventionen voor twee altviolen. Heel mooi gedaan.

Daarna spelen Francien Schatborn samen met Marjolein Dispa en Daniël Kramer enkele liederen van Schumann bewerkt voor 2 altviolen en piano. Nu is de duitse liederentraditie niet echt mijn “cup of tea”, maar zo met twee alten vind ik het een stuk interessanter.

Joel Hoffmann heeft een stuk voor altvioolkwartet geschreven met de mysterieuze titel “… the first time and the last”. Gelukkig is de componist zelf in de zaal om zijn intenties toe te kunnen lichten: Het is een vierstemmig motet van Orlando di Lasso, dat hij heeft gebruikt als basismaterial voor een studie in het grensgebied tussen geluid en stilte. Zo wordt het motet met verschillende frequenties opgehakt met rusten van variërende lengte. Mijn oren kunnen die rusten goed waarderen na 18 rendities van het Enescu concertstuk binnen 24 uur. Maar toch vind ik het stuk te lang duren hierdoor, zonder dat het me lukt om ook in emotionele zin wijzer te worden van die rusten.

Het Docentenkwartet (Schatborn, Dispa, Wolfe en Judith Wijzenbeek) zet nu het welbekende “Fantasy Quartet” van York Bowen op de lessenaar. Dit is een van mijn favoriete altvioolkwartetstukken (en dat is niet zo grappig als het klinkt!), en ze maken er iets moois van.

In het laatste nummer van de avond neemt Nobuko Imai plaats in het kwartet voor een bewerkte klavecimbelsonate van Scarlatti. Dit wordt een levendig dansje, waardoor iedereen met een glimlach huiswaarts kon keren.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
English Version:

After a long day of viola competition, we are treated to a very special concert in the  Sweelinckzaal.

The Viola Concerto of Oene van Geel is played by a Conservatory ensemble with the composer himself playing the cajon, and with Annemarie Hensens as a soloist. It is a very lively composition, beginning with a cello “drone” and a “glissando slalom” on the viola. As we go along, percussion and woodwind instruments join in. At a certain point, a duo-improv section is played by the viola and the clarinet. The piece is wrapped up with various very rhythmical and syncopated sections and grand soundscapes.

There is abundant and well-deserved applause for this interesting composition (and its composer), but especially for the excellent soloist with a very nimble playing style and many different sounds in her palette. I have also never before seen blush so intensely during an applause. Very “violistic”!

After the break, it is the Conservatory teachers’ turn. Richard Wolfe and Marjolein Dispa start out with a transcription of a number of Bach Inventions for two violas (originally for keyboard). Very nicely done!

Next, Francien Schatborn and Marjolein Dispa join Daniël Kramer for some Schumann songs arranged for two violas and piano. Now the German Lieder tradition was never my cup of tea, but in this version with two violas, I find it strangely attractive 🙂

Joel Hoffmann wrote a piece for viola quartet, with the mysterious title “…. the first time and the last”. Fortunately the composer himself is present this evening to explain  soe of his ideas to us. It is a four-part motet by Orlando di Lasso, which he has used as material for a study of the border between sound and silence. The motet is partitioned into fragments that are played with various lengths of rests in-between. My ears can certainly appreciate those rests, after 18 renditions of the Enescu Concert piece in the past 24 hours. And yet, the rests push this piece over the “too long” limit for me, even though I still don’t feel emotionally enriched by those rests.

The quartet (consisting of Conservatory teachers Schatborn, Dispa, Wolfe and Judith Wijzenbeek) now put the “Fantasy Quartet” by York Bowen on their music stands. This is one of my favourite viola quartets (and that is not as funny as it sounds!), and they give a nice rendition.

In the last piece of the evening, Nobuko Imai assumes a role in the quartet for a transcribed keyboard sonata by Scarlatti. This becomes a very lively dance, so that everybody returns home with a smile on his face.