Door Gisella Bergman

Wat kan je verwachten van een altvioolcongres dat voor de eerste keer zal plaatsvinden? Dat was de vraag.
Er was maar een manier om daar achter te komen: naar Deventer gaan.

Al voor aanvang kreeg ik een indicatie. De prachtige binnenstad van Deventer, de sfeervolle locatie en de vriendelijke ontvangst (met gratis koffie en thee) gaven mij meteen al een “thuisgevoel”. Ik kwam thuis bij mijn altvioolfamilie. Weliswaar getalsmatig niet zo groot maar het kan niet anders dan dat de volgende keer nog veel meer “familieleden” deze dag niet zullen willen missen. Hierbij meteen een oproep aan het organiserend bestuur:
“We want more!”
Zonder ook maar een woord over de inhoud gesproken te hebben kunt u nu al het antwoord op mijn eerste vraag geven.

Een afwisselende dag met een inleidend praatje, wat heet; een vlot uit de mouw geschud kijkje in de keuken van een door de wol geverfde altvioolgoeroe (genetisch geïnfecteerd door zijn vader, dominee) die tot grote verassing en vreugde van de aanwezigen en passant zijn platen- en muziekcollectie op termijn (hopelijk zeer lange termijn Henk Guittart, want over hem spreek ik) aan de Dutch Viola Society zal nalaten. Wat een bijzonder mens.

Ook een begenadigd spreker, de mysterie guest, waarbij de interviewers niet veel vragen hoefden stellen om indrukwekkende verhalen uit het verleden te horen (wat wil je: 80 jaar en nog steeds volop aan het componeren) bleek de componist van het eerste stuk voor orkest wat ik als kind speelde. (en dat is lang geleden…) Wat een mooi moment om zo iemand eens in levende lijve te horen verhalen. Binnenkort wanneer? gaat zijn nieuwste altvioolconcert in première met als soliste niemand minder dan voorzitter van het bestuur en de aanjaagster van de DVS: Karin Dolman.

We hebben het over Bernard van Beurden.

Verder waren er veel “doe-dingen”:
Improviseren met een uitermate relaxte (altist, hoe kan het anders) Oene van Geel die het voor elkaar kreeg om spelers die nog nooit een noot geïmproviseerd hadden zonder gêne heerlijk met elkaar muziek te laten maken.

Petje af! Filmpje?

Tegelijkertijd, voor diegenen die dachten dat improviseren eng is, een lezing van mijn persoonlijke fan: Wieke Karsten. De enige vreemde eend in de bijt, fluitiste, die dank zij de liefdevolle altvioolfamilie kranig stand hield (zie foto).

Wat een ervaringsdeskundige op het gebied van effectief studeren!
De clou van haar betoog: als je góed studeert hoef je veel minder lang.
Welke altist wil daar nou niet aan…

Waar ik persoonlijk heel blij mee was, was de samenwerking met de zusterorganisatie Viola-Viola. Stralend middelpunt en altijd in voor wat geks bracht een uniek samenspel tot stand van alle aanwezige deelnemers.
Hindemith zou een lach niet hebben kunnen onderdrukken; het beroemde deel van de solosonate uit opus 25, (die met de tekst “so schnell wie möglich, Tonschönheit ist Nebensache”) werd eerst door 4 waaghalzen in de ring tegen elkaar uitgespeeld en vervolgens geprojecteerd op een scherm en puur via het visuele plaatje door alle aanwezigen, rijp en groen, “gespeeld”.
Een feest voor het gehoor. Heb ik een filmpje van.

Vergeet ik nog te melden dat er tussen de middag enorme schotels met salades en stokbrood klaar stond en dat de barbecue, voor aanvang van het concert
’s avonds, heerlijke vegetarische- en dierlijke hamburgers bakte.

Bestuur: Stijn van der Schoor, Roald van Os, Kristofer G Skaug, en last but not least Karin Dolman:

Heel erg bedankt voor deze superdag!