door Laura Keuzenkamp

Afgelopen zondag, 18 oktober, was er in de Trinitatiskapel in Dordrecht een lezing/workshop over natuurlijke beweging met aansluitend een recital door Jutta Puchhammer.

Tijdens de lezing, die hier en daar ook het karakter had van een workshop, vertelde Jutta uitgebreid over welke bewegingen een heel natuurlijk karakter hebben tijdens het bespelen van de altviool. Zo werd bijvoorbeeld de vergelijking gemaakt tussen het krabben op je schouder en het spelen in hoge posities. Op het eerste gezicht lijkt het spelen in hoge posities heel oncomfortabel en onnatuurlijk, maar toen iedereen eerst aan zijn of haar schouder had gekrabd, zag iedereen de gelijkenis en voelde het positiespel gelijk een stuk natuurlijker aan.

Ook hebben we veel geleerd over het vasthouden van de stok. We moesten een apparaatje (stemapparaat, metronoom, telefoon, oid.) vasthouden met de vingers aan de ene kant en de duim aan de andere, waarna Jutta ons bewust liet worden van de functies van de verschillende vingers als we iets vasthouden. Daarna werden de stokken erbij gepakt en voelde iedereen gelijkenissen met de voorafgaande oefening. Wat vooral bleek, was dat de duim voornamelijk een ondersteunende rol heeft.

Daarnaast liet Jutta ons ook zien hoe een positiewisseling eigenlijk werkt: door een vinger van de linker hand op het bovenbeen te plaatsen en daarna te beseffen dat je wel móet loslaten voor je van A naar B kunt verplaatsen.

Door deze inzichten in hoe natuurlijke bewegingen toegepast kunnen worden bij het altvioolspel, zijn er meer oefeningen die je kunt doen om je techniek te verbeteren, zonder in eerste instantie naar je instrument te grijpen.

Na een gezellige pauze met zelfgebakken appeltaart én warme chocolademelk met slagroom, was er een recital door Jutta Puchhammer en Caecilia Boschman (piano). Op het programma stond geen standaard altviool-repertoire, maar onbekende werken van Canadese en Franse componisten.

Het concert begon met delen uit een bekend werk van Prokofjev: Romeo et Juliette. Dit stuk alleen was al genieten en beloofde veel goeds voor de rest van het concert. Hierna volgden twee stukken van de Canadese componisten Isabelle Panneton en Nikolas Gilbert.

Het stuk van Gilbert bestond uit 25 fragmenten die eerst allemaal gespeeld moesten worden en vervolgend naar keuze herhaald, waarbij de fragmenten nooit in dezelfde volgorde mochten passeren. Dit was voor Jutta de eerste keer dat zij dit stuk speelde, maar zij slaagde er in een spannende en gewaagde ‘compositie’ neer te zetten, welke zeker werd gewaardeerd door het aanwezige publiek.

Tot slot speelden de musici drie stukken welke geschreven werden als verplicht te spelen eindexamenrepertoire voor altvioolstudenten van het Conservatoire de Paris.