door Kristofer G. Skaug

English version below! Follow this link.

Oene van Geel: altviolist, improvisator, componist. In 2013 winnaar van de prestigieuze Boy Edgar prijs. Deze week is hij in beeld bij het Amsterdam Viola Festival, waar hij zowel als componist, masterclassdocent en musicus deelneemt. Tegelijkertijd treedt hij op met zijn groep “Estafest” in het Bimhuis. Vorig jaar is ook zijn eerste solo-CD uitgekomen, “Sudoku”. De DVS ging op bezoek bij Oene thuis in Landsmeer om deze muzikale allesvreter beter te leren kennen.

DVS: Denk je bij het componeren primair aan bezettingen, of meer aan specifieke mensen en groepen?

Ik denk zoveel mogelijk vanuit specifieke mensen. Toen ik het altvioolconcert ging schrijven ging het mij veel meer om de persoon Emlyn Stam (voor wie het concert geschreven werd, red.), dan dat ik iets voor altviool wilde maken. Ik ging in overleg met hem, waarbij het ook ging om de mensen in zijn New European Ensemble. We hebben uitgebreid gesproken over zijn muzikale voorkeuren. Ik vind het juist zo gaaf om iets te schrijven voor mensen die mij inspireren, dat geeft heel veel richting. Dode musici en dode componisten, die kunnen niet meer overleggen – hoe mooi die muziek ook is.
Wat bezetting en muziekstijl betreft, ik vind het hele spectrum interessant, van zeer uitgesproken rytmisch tot heel melodisch of harmonisch. Noem mij maar een nerderige knutselaar, die allerlei dingen probeert te ontleden tot de kern. En dan kun je van alles daarmee gaan combineren.

DVS: Je hebt voor het komende Nationaal Altvioolconcours twee stukjes geschreven, is dat voor het eerst dat je een concoursstuk schrijft?

Nee, ik heb voor de Cellobiënnale in 2008 een concoursstuk gemaakt, dat was hartstikke leuk om te doen. Het eerste deel daarvan wordt nog steeds veel gespeeld. Het derde deel heb ik onlangs herschreven, omdat het eigenlijk te moeilijk was.  Dat was leerzaam.

En met deze stukken hoop ik om altisten iets nieuws mee te geven, dat ze met andere dingen in aanraking komen.

Voor het eerste stuk (“Skip Count Sweet Miles”) leek het me leuk om iets te doen met totale jazz-esthetiek, met mensen zoals Lee Konitz en Warne Marsh, Amerikanen die vooral samen met anderen zich baseerden op standards van bekende stukken, maar daar op een eigenzinnige manier geraffineerde themas overheen schreven. Ik heb drie stukken van Monk, Coltrane en Dave Brubeck gemengd tot één stuk, en daar ben ik een thema op gaan bouwen.

DVS: Hier zit een basgitaar track bij, best snel!

Ja, daarom heb ik later een paar langzamere tempi meegegeven als alternatief. Het gaat mij erom dat er een bepaalde swing of drive erin zit.

DVS: En het tweede stuk “Gesualdo’s Bovenkamer” is heel anders, met juist vrije tempi?

Gesualdo was een interessante componist. Zijn levensverhaal was dramatisch, hij vermoorde zijn eerste vrouw, uit jaloezie. Maar zijn muziek is nog bijzonderder. Ik kocht een CD van Collegium Vocale Gent met een paar van zijn madrigalen, en ik raakte gebiologeerd door die klankwereld, hele boeiende muziek. Je herkent er wel de wetten van contrapunt en stemvoering in, maar het moduleert alle kanten op! Uit een aantal van deze madrigalen heb ik elementen gehaald, en die fragmenten van 5-stemmige muziek heb ik teruggebracht naar een altviool solostuk. De originele eindsequens van 4 harmonieën heb ik doorgebouwd, die systematiek heb ik doorgezet naar een langere afdalende lijn. Er zijn drie gemarkeerde gedeelten in dit stuk, en daartussen zitten twee korte improvisatieplekken waar de deelnemers iets van zichzelf kunnen laten horen. Ik hoop dus dat deze plekken elke keer totaal anders zijn! Misschien bedenken de deelnemers zelf van tevoren een kadens, of een spontane improvisatie ter plekke. Mijn enige verwachting is dat deze inbreng ergens in verhouding staat tot de door mij uitgeschreven noten.

DVS: Spannend voor de altviolist om op avontuur te gaan met dit stuk!

Het avontuur van de improvisatie, dat vind ik ook leuk om als luisteraar mee te maken, en daar wou ik de concoursdeelnemers ook in stimuleren. In het eerste stuk (Skip Count…) loopt de begeleiding (bas) gewoon door, dat heb je mee te “dealen”. Daarom is het mooi als contrast, een tweede stuk waar je helemaal zelf de boog mag maken.

DVS: Behalve dit contrast, had je een verband gedacht tussen deze twee stukken?

Nee, bewust niet. Er was eerst ook een derde deel bij, een stuk helemaal pizzicato, in gitaarhouding. Dan vraag ik wéér een helemaal andere techniek en een onbekende speelwijze. Het werd echter te lang en teveel nieuw materiaal bij elkaar, dus dat laatste deel heb ik weggelaten. Maar ik had dus bewust drie heel vershillende stukken bedacht.

DVS: De twee eerste stukken veroorzaken misschien al genoeg “angst”?

Ik hoop dat we het niet over ‘angst’ hoeven te hebben, en meer over wat er te ontdekken valt! Het is een concours, maar het gaat mij niet om wie ‘de beste’ is. Ik wil vooral zien wat er bij eenieder te halen valt. Soms kunnen gevoelens van weerstand en angst je wel uit de automatische piloot halen, waardoor je wel verder komt, dus dat gevoel is in mijn optiek niet altijd verkeerd, als het maar geen kramp wordt. Maar ik hoop vooral dat er een gevoel gaat heersen van ‘oh, leuk!’ eerder dan ‘oh, help!’, want dat laatste is niet wat ik beoog met zo’n concoursstuk.

DVS: Je bent net terug van een reisje naar Taiwan – wat heb je daar gedaan?

Met de Nordanians heb ik daar op een percussiefestival gespeeld. De Nordanians is een groep met tabla (indiase drums, red.), gitaar, ik op vijfsnarige viool en tegenwoordig ook een bayan (een Russische knoppen-accordeon). En we hebben een chinese gast-percussionist, een jongen die ook klassiek slagwerk heeft gestudeerd, en nu voor dirigent studeert in Helsinki, hij speelt harstikke goed. Dus we waren met z’n vijven dit keer. Op een gegeven moment werd ik door vier man gedragen terwijl ik op een grote Chinese trommel  stond te spelen. Het was een heel leuk avontuur. Er waren veel slagwerkgroepen, vooral uit Azië. Het is leuk als je zo ver weg bent, in een hele andere entourage, en je toch ook zo welkom voelt.

Het was al de 10e keer dat dit festival georganiseerd werd. Stampvol, veel publiek. Twee Taiko-groepen uit Japan, met fluit en Shamisen erbij; en traditionele Chineze groepen. Wij waren erbij als cross-over groep, met ook invloeden uit Indiase muziek, jazz, kamermuziek, balkan, Moldavië…  daarin waren wij wel heel anders dan de meeste andere groepen, maar dat vond men hartstikke leuk.

DVS: Je hebt een aantal musici om je heen, verschillende bezettingen: Je strijkkwartet Zapp4, The Nordanians, en nog meer?

Ik heb ook een duo met Mark Haanstra op basgitaar, we spelen al 20 jaar samen, zeer boeiend. Je moet alles met z’n tweeën overeind houden. Alle passages die normaal gesproken door een violist worden gespeeld, moeten dan op de altviool eruit komen. Dat gaat dus soms opeens enorm hoog en snel, dan kan ik totaal niet achterover leunen. Maar het is heel leuk om met z’n tweeën te wisselen tussen heel sober spelen en groots orkestraal uitpakken. Hoe kleiner de bezetting, hoe flexibeler kun je reageren, net als in de kamermuziek.

Een andere belangrijke groep is Estafest: Gitaar, piano, sax, en ik op altviool en percussie. Ten tijde van het altvioolfestival spelen wij in het Bimhuis.

DVS: Zoek je in elke groep bewust er iets anders uit te kunnen halen?

Ja, zeker! Maar het gaat mij vooral heel erg om de persoonlijkheden die erin meespelen, en er is altijd wel een link met geïmproviseerde muziek. Er is geen ene groep waar er alleen maar vaststaande noten worden gespeeld – dat doe ik als componist al genoeg. Ik vind het als speler vooral leuk om samen met elkaar de muziek te boetseren.

DVS: Zijn de muziekstijlen dan ook heel anders in deze ensembles?

Ja, bij de Nordanians is Niti Ranjan bijvoorbeeld een grootmeester op de Tabla – hij kent die muziek van haver tot gort. Ritmisch is onze muziek dus heel erg door indiase muziek geïnspireerd. Maar wat we harmonisch en melodisch daarop doen heeft meer met moderne jazz te maken. Maar het is geen abstracte band. Estafest kan daarentegen soms een heel abstracte kant op gaan. Het is juist leuk dat je niet bij elke band hetzelfde hoeft te doen.

Wat ik ook heel spannend vind is een nieuwe duo met een danseres, dus altviool en dans. Zij heet Miri Lee, en komt oorspronkelijk uit Korea. Dat is helemaal geïmproviseerd, en uit al die dansbewegingen krijg je zo’n andere soort informatie, vergeleken met collega musici. Het is heel boeiend om naar dans te kijken en te ervaren wat dat oproept, waardoor je vaak meer “beeldend” werkt en denkt.

DVS: Soms benadert het lichamelijke werk van een musicus ook een soort choreografie; er wordt vaak gediscussieerd over niet-functionele “uitspattingen” bij podiumartiesten, terwijl oude helden als Menuhin en Heifetz geen spier teveel gebruikten.

Daar valt veel voor te zeggen, want als je perfect efficiënt bent, kom je technisch waarschijnlijk verder. Het belangrijkste is om te weten wat je bij jezelf vindt passen. Zelfbeheersing moet niet als een keurslijf aanvoelen, maar aan de andere kant moet je ook niet denken dat je alleen voor de show moet bewegen. Interessante vraag: Hoe sta je als speler, componist en mens uberhaupt dicht bij jezelf? Dat moet je zelf ontdekken, en af en toe eens ook uit de bocht durven vliegen.

DVS: Je krijgt heel veel minutieuze instructies op (alt)vioolles, continu prikkels en correcties. Het is moeilijk om daardoorheen nog je eigen authentieke lichaamstaal te ontdekken.

In die zin heb ik zelf een onorthodox parcours gedaan. Ik had wel klassiek bijvak, maar ik heb altijd vooral op mijn eigen manier gespeeld: Technieken verzonnen die ongebruikelijk zijn, en heel eigenwijs klassikale technieken niet geoefend.

DVS: Je concoursstukken zijn voor de klassieke conservatoriumstudenten aanleiding om uit hun comfort zone te worden getrokken met jazz en improvisatie. In het algemeen moet een musicus in staat zijn om muziek zelfstandig uit te vormen met frasering en klank. Wordt er bij klassieke muziekstudenten wel genoeg tijd voor uitgetrokken om de muzikale fantasie te stimuleren?

Ik heb veel overleg gehad tussendoor met Marjolein Dispa en Francien Schatborn (docenten van het CvA, red). Ik heb met Francien en ook Joël Waterman samen in de altvioolsectie gezeten bij een project het muzikantencollectief Splendor. Francien vond dit project super leuk en wilde graag nieuwe invloeden bij het Conservatorium in huis halen. Dit is een soort speldenprik om de jonge musici in die richting te bewegen. Ik vond het heel belangrijk om, naast de noten van mijn stukken, ook allerlei voorbeelden (YouTube-links) aan te mogen leveren die samenhangen met deze muziek – o.a. de Gesualdo-madrigalen, en voorbeelden van Konitz, Monk, en Miles Davis. Het is fijn dat de studenten te weten komen waar ik het allemaal vandaan heb, welke tradities er achter de noten staan. Dat moet niet per se, maar het kan hen wel op ideeën brengen. Al is het maar dat ze een ochtendje thuis uittrekken om de klankwereld van Gesualdo in te duiken. Dan is er al iets bereikt.

Ik ben zelf altijd heel nieuwsgierig naar vensters op iets nieuws. De eerste keer dat ik Quatuor pour la Fin du Temps (Messiaen) hoorde, er ging een wereld voor mij open. Of als ik bepaalde stukken van Penderecki eens hoor. Nieuwe geluiden kunnen je beeld zo verrijken. Dus zo’n nieuwe compositie kan aanleiding zijn tot zelfwerkzaamheid en een soort veldonderzoek. Maar dat is ook de graver en de nerd in mij die altijd maar wil zoeken en fascinerende dingen vindt die hij wil gaan uitpluizen. Iedereen is anders natuurlijk, maar het zou leuk zijn als er mensen bij het concours zijn die daar ook in gestimuleerd worden.

DVS: Behalve met je vaste groepen, zijn er optredens geweest met musici aan wie je bijzondere herinneringen koestert?

Ja, dan moet ik meteen denken aan de samenwerking van Zapp4 met Jan Bang. Dat is een Noorse elektronica-speler, hij had van ons allevier het microfoonkanaal aangesloten en werkte met live sampling/ klankmanipulatie. Wij waren helemaal aan het improviseren, en hij kon als een schaker de verschillende samples naast elkaar leggen en op nieuwe manieren combineren in tijd, soms ook met een nieuwe toonhoogte. Daar reageerden wij dan weer op, en zo ontstond een hele bijzondere klankwereld. Het is alsof je de muziek teruggespiegeld krijgt, maar dan vervormd, zodat er ook nieuwe dingen ontstaan. Die combinatie van akoestisch en elektronica werd heel bijzonder, dankzij zijn organische spelenderwijs componeren met het opgenomen materiaal. Alles was gebaseerd op een “open visier” aanname van onze klanken, expres zonder andere inbreng “van buitenaf”.

DVS: En daarnaast zijn er misschien mensen met wie je nog graag in de toekomst zou willen samenwerken?

Zeker! Theo Loevendie is een van mijn grote helden; componist en nu 86 jaar en nog altijd heel actief. Hij speelde tot zijn 84^e nog saxofoon maar moest daarmee stoppen vanwege de oogdruk. Dus nu speelt hij piano. Hij maakt daar enorme vooruitgang mee. Op het festival Wonderfeel (in juli) komt een premiere van een nieuw stuk van hem, geschreven voor Erik Bosgraaf, hem en mijzelf. Theo is voor mij hèt voorbeeld van iemand die altijd blijft zoeken, contact maakt met alle generaties, componeert, speelt, en improviseert. Ik vind het een grote eer om in zijn nieuwe stuk, samen het hem te mogen spelen.

DVS: Wij zitten natuurlijk ook te hopen dat je iets wilt doen bij het Internationale Altvioolcongres in Rotterdam, dat we in november 2018 gaan organiseren.

Klinkt harstikke leuk, ja! Dat najaar doe ik ook mee bij het festival November Music in Den Bosch, daar wordt dan van mij een dubbel celloconcert en opnieuw het altvioolconcert (met Emlyn) uitgevoerd. Ik zou het ook erg leuk vinden om dan bij het congres iets met bijvoorbeeld George Dumitriu samen te doen. Een altvioolkwartet misschien, dat lijkt mij een mooie uitdaging!

DVS: Ik zou zeggen, “hold that thought”! En dank voor je tijd!

De concoursstukken van Oene zijn te horen in de 1^e Ronde van het Nationaal Altvioolconcours, op 15-16 februari as.. De door de jury als beste gekozen vertolking van deze stukken wordt nog eens uitgevoerd bij de “Bonte avond” op zaterdag 18 februari in Splendor, aanvang 20.30u.

Het altvioolconcert van Oene wordt uitgevoerd door Annemarie Hensen, begeleid door een conservatorium-ensemble met Oene zelf op cajon! Donderdag 16 februari in de Sweelinckzaal van het CvA, aanvang 19.30u.

Het optreden van Estafest in het Bimhuis Amsterdam is ook op donderdag 16 februari, aanvang 20.30u (meer informatie: http://bimhuis.nl/concerten/estafest-8).

Oene geeft daarnaast een masterclass improvisatie op zaterdag 18 februari in de Haitinkzaal van het conservatorium, aanvang 11.00u.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

English Version:

Oene van Geel: violist, improviser, composer. In 2013 he won the prestigious Boy Edgar award. This week he is in the picture at the Amsterdam Viola Festival, where he participates in the capacity of composer, masterclass teacher and musician. He also performs with his group “Estafest” in the Bimhuis this week. Last year he released his first solo album “Sudoku”. The DVS visited Oene at home in Landsmeer, to learn more about this multi-talented musician.

DVS: When you compose, do you think primarily in terms of instrumentation, or rather about the specific people you are writing for?

I tend to think as much as possible about specific people. When I started out writing my viola concerto, I was definitely more preoccupied with the person Emlyn Stam (for whom the concerto is written, red.) than with the purpose of creating something for the viola as such. I talked to him, also about the people in his New European Ensemble. We discussed extensively about his musical preferences. I particularly enjoy writing music for people who inspire me, this gives me a lot of direction. Dead musicians and dead composers are not able to discuss with each other, no matter how beautiful their music may be.

In terms of instrumentation and musical style, I am interested in all styles, from markedly rhythmical to very melodic or harmonic music. You can call me a nerdy dabbler, who tries to reduce (musical) things to their core. And then you can combine all sorts of things with that.

DVS: For the upcoming National Viola Competition, you wrote two pieces. Is this the first time that you wrote a competition piece?

No, I also composed for the National Cello competition at the Cellobiënnale in 2008, and I really enjoyed that. The first movement of that piece is still frequently played. I recently re-wrote the third movement, because it was really a bit too difficult. So that was a learning point.

With these viola pieces I hope to offer something new to violists, so that they get in touch with other things than they’re used to.

For the first piece (“Skip Count Sweet Miles”) I thought it would be fun to do something purely jazz, inspired by people like Lee Konitz en Warne Marsh, Americans who – in cooperation with others – started with standards of well-known pieces, but wrote their own refined themes on top of that, in their very own wayward manner. I have mixed three pieces by Monk, Coltrane and Dave Brubeck, and then built a theme based on that.

DVS: There’s a bass guitar track to go with this piece, and it’s quite fast!

Yes, and therefore I added a few tracks with slower beats later on, as options. The important thing is that there’s a certain swing or drive in the performance.

DVS: And the second piece, called “Gesualdo’s Bovenkamer” (Gesualdo’s Top Floor) is very different, with free tempi?

Gesualdo was an interesting composer. His life story was a dramatic one: he murdered his first wife out of jealousy. But his music is even more special. I bought a CD by Collegium Vocale Gent with a few of his madrigals, and I was fascinated by that sound idiom, very captivating music. You can recognize the laws of counterpoint and voice leading in this music, but it modulates all over the place! From a number of these madrigals I took some elements; and these fragments in five voices were then boiled down to a solo viola piece. I also extended the system in the original closing sequence of four harmonies, into a longer descending line. The piece has three marked sections, with two breaks for short improvisations. This is where the contestants can really expose something of their own. So I do hope that these two improvs are very different every time! Maybe the contestants have worked out a cadenza in advance, or they do a spontaneous improv on the spot. But I would still hope that this own contribution bears some relation to my written score.

DVS: It is surely exciting for the violist to get to be adventurous with this piece!

The adventure of improvisation, I enjoy this experience as a listener, and I wanted to encourage the competition candidates in this respect. In the first piece (Skip Count…) the bass runs along whatever happens, and you have no choice but to deal with that. That’s why the second (Gesualdo) part is such a gratifying contrast, where you are in control of the flow of time.

DVS: Apart from this contrast, did you have a logical connection between the two parts in mind?

No, consciously not. Initially I also had a third piece in mind, altogether pizzicato, to be played guitar style. This requires yet another uncommon technique. But it all became too long and too much new material for the purpose and timeframe of this project, so I left out that last part. But the point is that I had conceived on three completely different pieces, on purpose.

DVS: The two first pieces may already cause enough anxiety among the contestants?

I really hope that we won’t have to discuss anxiety in this context, just all the features that are there to be discovered! Yes, it is a competition, but it is for me not so important who “the best player” is. I most of all want to see what potential each player offers. Sometimes, feelings of resistance and fear can help to kick you out of the ‘automatic pilot’, thus advancing your progress. So such discomfort is in my view not necessarily a bad thing, so long as it doesn’t work like a constraint.  But I mostly hope that my music will evoke a feeling of “oh, great!” rather than “oh, help!”, because the latter is certainly not my intention with this piece.

DVS: You just returned from a trip to Taiwan – what did you do there?

There was a percussion festival there, and I played with the Nordanians, a group with tabla (indian drums), guitar, myself on a 5-string viola and currently also a bayan (a Russian accordeon). And we have a Chinese guest percussionist, a guy who also studied classical percussion and now studies conducting in Helsinki. He’s a really good player. So there were five of us this time. At a certain point I was carried around by four men while playing big Chinese drum. It was a great adventure. There were lots of percussion groups, mainly from Asia. It’s very nice when you’re so far from home, in a completely different setting, and still can feel so welcome.

This was the 10^th edition of this festival. Full house, lots of audience. Two Taiko groups from Japan, with flute and Shamisen (a kind of banjo), and traditional Chinese ensembles. We participated as cross-over group, with influences from Indian music, jazz, chamber music, Balkan, Moldavian music … in this respect we were definitely the “odd band out”, but we felt very much appreciated there.

DVS: You are surrounded by a number of musicians in different settings: Your string quartet Zapp4, The Nordanians… what more?

There’s this duo with Mark Haanstra on bass guitar, we’ve played together for 20 years, very stimulating. We have to keep everything going with just the two of us. All bits that usually are played by a violist, I have to somehow produce with the viola. That sometimes takes me to extreme heights and speeds, so there’s no relaxation possible. But I like the way we are able to vary between thin, modest passages and big orchestral flourish. The smaller the group, the more flexible you can react to each other’s impulses, just like in chamber music.

Another important group is Estafest: Guitar, piano, sax, en myself on the viola and percussion. During this week’s Viola Festival, I also perform with this group in the Bimhuis!

DVS: Are you consciously looking to achieve different things with the different groups?

Yes, for sure! But the most important thing for me are the different personalities that I get to play with in each band. And there is almost always a link with improvised music. None of my groups play only written, fixed notes – I get to do enough of that as a composer. As a performing musician, I particularly enjoy shaping the music, together.

DVS: Are the musical styles in your bands very different?

Yes – in the Nordanians we have Niti Ranjan, for example; he’s a true grand master of the Tabla, he knows all the ins and outs of this music. So rhythmically speaking, our music is therefore very much inspired by Indian music. But harmonically and melodically, what we put on top of that is more akin to modern jazz. However, it’s not really an abstract band.

In Estafest, on the other hand, we can sometimes take a very abstract direction. I’m very glad that I don’t have to do the same thing with every band!

I’m also very excited about a new partnership, viola with a dancer. Her name is Miri Lee, she’s originally from Korea. It is all completely improvised, and from all those dance movements you get such a different kind of information, compared to fellow musicians. It is very fascinating to watch her dance and to sense what that evokes in me, whereby I work and think more in visual terms.

DVS: Sometimes, the physical exertions of a musician also approach a kind of choreography. There are regular debates about non-functional “histrionics” of musicians on stage, while old heroes like Menuhin and Heifetz hardly made any excess movements while playing.

There’s a lot to be said for that, because if you’re perfectly efficient, you will probably advance further technically. But you should be aware what suits yourself best. Self-control should not be experiences as a straightjacket, but on the other hand you also shouldn’t be compelled to move just for the show effect. Interesting question: How do you manage as artist, composer and human being to remain authentic? This has to be your own personal discovery, whereby you also must dare to go over the edge at times.

DVS: During your violin/viola training, you receive myriads of detailed instructions, a continuous stream of stimuli and corrections. It can be hard to discover your own authentic body language through all that.

In that sense I have followed an unorthodox path. I did have classical studies as minor subjects in school, but I always played things my own way, inventing unusual techniques, while quite stubbornly neglected to practice the classical techniques.

DVS: Your two pieces for the competition are certain to draw most classical viola students out of their comfort zone, with jazz and improvisation. But in general, a musician must be prepared to shape his own music independently, in terms of phrasing and sound. Is enough time allocated at the  Conservatory to stimulate and develop the musical imagination of the classical students?

Well, I have discussed quite a bit with Marjolein Dispa and Francien Schatborn (viola teachers at the Conservatory of Amsterdam, red).  I once sat together with Francien and also with Joël Waterman in the viola section of a project at the musician’s collective Splendor. Francine loved this project, and wanted very much to draw new influences into the Conservatory.

So these pieces are a stimulus to move the young musicians in that direction. Next to the scores, I also had the opportunity to provide all kinds of examples (YouTube links) that relate to these pieces – for example the Gesualdo madrigals, and pieces of Konitz, Monk, en Miles Davis. It is important for me that the students learn where it all came from, which traditions are behind the notes. It’s not mandatory of course, but it can inspire some ideas in them. Even if they just spend one extra morning at home to explore the sound world of Gesualdo. Then we have achieved something.

I was always very curious for new things. The first time that I heard Quatuor pour la Fin du Temps (Messiaen), it was a new world for me. Or hearing certain pieces of Penderecki. New sounds can enrich your outlook so much. So new compositions promote an active stance in the musician to do field research. But then again, that is the digger and the nerd in me, who is always searching for fascinating things to sort out. So everyone is different of course, but I would be pleased if some of the competition entrants actually pick up on this.

DVS: Outside of your regular bands, have there been performances or collaborations with other musicians that you particularly enjoyed?

Yes, that immediately makes me think of the collaboration of Zapp4 with Jan Bang, a Norwegian electronics artist. He hooked into the microphone channel of each of us, and then started sampling and manipulating these sounds in real time. We were totally improvising, and he mixed and combined the different samples in new ways, sometimes even with a modified pitch. We reacted to this in our turn, and thus a very peculiar sound world arose. It was as if you get the music mirrored back at you, but transformed, so that new things were created. This combination of acoustic and electronic sound became very special, thanks to his organic and playful composing with the recorded material. All of it was based on an open acceptance of our sounds, without any external additions.

DVS: And then there are perhaps people with whom you are looking forward to work in the future?

Absolutely! Theo Loevendie is one of my big heroes; a composer, 86 years old and still going strong. He played the saxophone until very recently, but had to stop due to high eye pressure. So he started playing the piano instead, and he’s making giant strides with it. At the Wonderfeel festival (in July) he will premiere a new piece, written for Erik Bosgraaf, him, and myself. Theo is for me the ultimate example of someone who always keeps searching, connecting with all generations, composes, plays and improvises. It is a great honour for me to get to play with him in his new piece.

DVS: We are of course also hoping that you would like to contribute something at the International Viola Congress in Rotterdam, which we are working to organise in 2018.

That sounds like fun, sure! During that time, I am also contributing at the November Music festival in Den Bosch, where a double cello concerto of mine will be performed, along with my viola concerto (again with Emlyn as soloist). I would really like to work with for example George Dumitriu at your congress. A viola quartet perhaps, that sounds like a nice challenge!

DVS: Well, hold that thought! – And thanks for your time!

Oene’s competition pieces can be heard in the 1st Round of the National Viola Competition, Feb. 15-16^th in the Sweelinckzaal at the Conservatory of Amsterdam. The best interpretations (as deemed by the competition jury) will be performed during the concert in Splendor Amsterdam, on Saturday Feb. 18th, starting at 20.30h.

The viola concerto will be performed by Annemarie Hensen, accompanied by a conservatory ensemble with Oene himself on cajon! Thursday Feb 16th in the Sweelinckzaal, starting 19.30h.

The Estafest performance at Bimhuis Amsterdam is also on Thursday Feb 16^th, starting 20.30h. (more information: http://bimhuis.nl/concerten/estafest-8).

Oene also teaches a Masterclass Improvisation on Saturday Feb 18th int he Haitinkzaal of the Conservatory, starting at 11.00h.