door Kristofer G. Skaug
English version below! Follow this link.
Wenting Kang
Na de halve finale van het Altvioolconcours gaan we ‘s avonds terug naar de Haitinkzaal voor een bijzonder concert.
Wenting Kang speelt voor ons drie delen uit de solosonate van Ligeti: Fascinerende muziek gespeeld door en eveneens fascinerende musicus. Met haar toon en vibrato maakt ze van de Hora Lunga toch een heel ander verhaal, in combinatie met haar draaiende armen en bovenlichaam heeft het bijna een hypnotische werking!
De Loop is een sequens in snelle complexe maatsoorten, althans zo klinkt het. Spannend gespeeld. En Facsar lijkt wel een soort doorgedraaide sample van de beroemde Chaconne van Bach (voor solo viool). Heel mooi gedaan, voor mijn part had ze de hele sonate mogen spelen, maar dat zat er kennelijk dit keer niet in.
Nobuko Imai en Martijn Willers
Daarna komt Nobuko Imai zelf met een bewerking van de cellosonate in e kl.t. van Brahms, begeleid door Martijn Willers op de piano. In het eerste deel valt op dat de bewerking heel erg in de hoogte gaat en tegelijk ook de C-snaar veelvuldig aanspreekt. Grote spanwijdte dus. In het 2e deel is er sprake van een neiging naar variaties, maar daar draait het uiteindelijk niet helemaal op uit. In het derde deel zijn er heftige fuga-achtige startpunten. Mooi altvioolstuk dit!
Door tijdgebrek heb ik het 2e deel van het concet helaas niet gehoord, daar stonden allerlei Bartok-duetten op het programma.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
English Version
After the semifinal round of the Viola competition, we return to the Haitinkzaal in the evening for a special concert.
Wenting Kang plays three movements from the the Ligeti solo viola sonata. Fascinating music brought by an equally fascinating musician. When played with her tone and vibrato, the Hora Lunga becomes quite a different story (compared to e.g. the rendition heard in the semifinals earlier). And in combination with her “rotating” gestures it takes on an almost hypnotic effect!
The Loop is a sequence in fast, complex tempi and measures, or at least that’s how it sounds. Played with proper musical tension. And the Facsar sounds like a warped sample oft eh Bach Chaconne (for violin solo). Very beautfifully done, and as far as I’m concerned she could have gone on to play the whole sonata, but that was apparently not possible thi time.
Next comes Nobuko Imai herself with an arrangement of the cello sonata in E minor by Brahms, accompanied by Martijn Willers on the piano. In the first movement there are lots of extremes, from C-string up to extreme heights. A large spanwidth, in other words. In the 2nd movements for a moment I think we’re going into variations, but in the end that’s not what it comes down to. In the 3rd movement there are fiery passages with fuga-like intentions. This is a very beautiful piece for the viola!!
Due to time pressure, I unfortunately was not able to be stay on for the 2nd half of the concert, in which a whole list of Bartok duos was programmed.