Recensie Altvioolconcert MacMillan

Nederlandse première altvioolconcert van MacMillan
door het Radio Filharmonisch Orkest met solist: Lawrence Power
Tivoli Vredenburg 2 December 2016

door Sofie Booy

Ik ben Sofie Booy, 17 jaar, speel 6 jaar viool en afgelopen week was mijn eerste week dat ik begon met lessen altviool bij Karin Dolman. Deze week mocht ik een dag meelopen, les, workshop op Codarts en als afsluiting dit mooie concert met een Nederlandse première van een altvioolconcert. Dat komt natuurlijk niet zo vaak voor.

Ik was heel benieuwd naar het stuk, ik had van tevoren het proberen te luisteren, maar kon het nergens vinden, dus was het echt een verrassing wat er zou gaan komen.

Voorafgaand aan het concert was er een toelichting, waarbij de presentator Lawrence Power had gevraagd of hij even wat vragen wilde beantwoorden en om zijn alt mee te nemen om er wat stukjes op te spelen die we gingen horen. Dat laatste wilde hij niet, maar vragen beantwoorden vond hij wel goed.

Wij kregen een stukje van het 1e deel van het concert te horen. Hij reageerde daarop dat hij het eigenlijk jammer vond dat het al een beetje verklapt was, wat er zou gaan komen. De presentator zei dat het haar ervaring was dat mensen het fijn vinden om een stukje te horen zodat ze het herkennen in het concert, vooral als het nieuw is. Dat vond ik dus ook.

20161202_lawrence_power_en_sofie_booy

Lawrence Power met Sofie Booy

Na het interview begon het concert, dat ook op NPO Radio 4 werd uitgezonden. Het concert kreeg de titel: ‘melancholie en uitbundigheid’ dat vind ik wel 2 erg goed gekozen woorden om het altvioolconcert te omschrijven. Het was een best modern stuk, de componist leeft nog. Toch was het goed te volgen, er waren soms erg grote contrasten tussen orkest en solo alt, het hadden zo 2 verschillende stukken kunnen zijn, maar paste toch wel bij elkaar. Door de harmonische klanken van het orkest was het niet al te gek 😉

Soms schrok ik van wat er ging gebeuren, het was overweldigend. Omdat je natuurlijk niet echt heel goed kan verwachten wat er komen gaat.

In het tweede deel had de alt allemaal flageoletten en het orkest zachte akkoorden, het klonk alsof het onderwater was, en de alt een soort walvis geluiden maakte (op de meest positieve manier) dat fragment lieten ze namelijk ook bij de toelichting horen. Iemand anders in het publiek vond het klinken als ‘straatgeluiden’, het is dus bij iedereen verschillend.

Er werd ook veel gebruik gemaakt van de eerste twee alten, de eerste twee cello’s en de solist, die een soort vraag en antwoord spel speelden. Dat was erg bijzonder en leuk gedaan.

Lawrence Power liet zich echt gaan met de muziek, zijn gezicht was erg ontspannen waardoor zijn wangen meebewogen met hoe hij speelde. Hij had een erg mooie klank die goed aansloot bij het orkest.

Hij heeft ontzettend lange pinken waardoor het  (leek) alsof hij erg makkelijk kon spelen. In het begin vertelde hij ook dat toen hij het stuk te zien kreeg, hij het meteen kon spelen.

Het vooroordeel wat vaak veel mensen hebben over moderne muziek (en ik meestal ook maar nu steeds minder), is dat het ontoegankelijk is, maar dat was in dit geval helemaal niet zo. Dus gewoon proberen en ontdekken!